In de ACV-delegatie hebben we ook Felipe Van Keirsbilck. Die heeft de leiding van CNE, onze Franstalige bediendecentrale. We vroegen hem even naar zijn inschatting van dit Congres.
“Wie had kunnen denken dat, toen het EVV-congres werd gepland in Athene in mei 2011, dat we zowel qua plaats als tijd, in het oog van de storm zouden komen te zitten, zonder voorgaande in de geschiedenis van de Europese Unie.
Griekenland was een van de eerste landen om aan de rand van het bankroet te komen. Een gevaar dat overigens nog verre van geweken is. Waarop het de experts van het IMF op bezoek kreeg, met het oog op een saneringsprogramma, “een voorrecht” dat eerder enkel was weggelegd voor ontwikkelingslanden met een schuldencrisis. Net als Mexico of Argentenië eerder (en alhoewel de opgelegde aderlatingen al bij al minder hard zijn dan daar) heeft het Griekse volk redenen te over om de recepten van de IMF-dokters (en van de Europese commissie) fors overdreven te nomen: verlaging van de lonen en van de overheidstewerkstelling, verhogen van de belastingen op de gezinnen… En dat in een land dat al serieus in moeilijkheden zat. De Grieken moeten nu een enorm pakket aan middelen bijeenbrengen voor de afbetaling van een schuld die de Griekse burgers niet als de hunne beschouwen.
Na de kwetsende opmerkingen van bepaalde Europese leiders over de landen van de « Club Med » leidt de (fors betaalde) herfinanciering van de overheidsschuld, hier tot tandengeknars en maakt het Europa bijzonder onpopulair. Zodanig zelfs de afgevaardigden op het EVV-congres hier een « warm » onthaal kregen door enkele tientallen manifestanten, schreeuwend : EVV-bureaucraten, go home ! Het is een ongewone ervaring voor ons om eens aan de andere kant van het protest te zitten.
Die agitatie is verbonden met de plaats, maar ook met het tijdstip. De crisis van 2008 heeft de Europese Unie vergaand gedestabiliseerd. In 2009 groeide enige hoop op diepgaande veranderingen. Sarkozy himself had beloofd het kapitalisme te hervormen. En men ging zelf een halt toeroepen aan de arrogantie van de financiële markten. Maar vanaf 2010 is men hervallen zijn slechte gewoontes. Van de kant van de ondernemingen, en in het bijzonder de banken, is het weer profijt ten allen prijze, met bovenop schandalig hoge bonussen aan de top. Van beleidswege, kwam het er op aan de crisis te laten betalen door de werknemers, met zware saneringsplannen, de ongelijkheid en onzekerheid verergerend, met tegelijk het risico dat deze de crisis alleen maar verlengen.
Die verkeerde antwoorden hebben zware twijfels doen rijzen over de leefbaarheid van de euro. Net zoals de recente oprispingen van Berlusconi van de vermeende massieve instroom van Tunesische migranten het vrij verkeer binnen de Schengenzone in het gedrang dreigen te brengen. Maar in plaats van de wortels van het kwade in vraag te stellen, slaan de Europese leiders de verkeerde richting in, met hun rampzalige projecten voor economic gouvernance (zie een mogelijk antwoord op http://www.oureurope.org/), in het verlengde van het Eurpactplus, door ons aangeklaagd op de Heyzel op 24 maart.
In deze uitzonderlijk moeilijke situatie voor de Europese Unie, werd het EVV langsom kwetsbaarder doordat bijna de volledige leiding moest worden vernieuwd. Het is geen sinecure een zo groot evenement als een EVV-congres te organiseren, met meer dan 1000 deelnemers uit meer dan 30 landen, op basis van een ploeg die moet worden vernieuwd en die inmiddels werd verzwakt door voortijdig vertrek van een aantal leidinggevenden. Niet weinig deelnemers merken trouwens op dit congres een gebrek aan dynamiek en enthousiasme op dit congres op, misschien door de voorzichtigheid die aan de dag moest worden gelegd voor de organisatie van een congres in zulke omstandigheden.
Maar belangrijker nog is de toekomst van het EVV. We zijn, als ACV, resoluut gehecht aan de idee van een Europa dat sociaal is geïntegreerd en geharmoniseerd. En daartoe is het EVV een belangrijk instrument, misschien onvolmaakt, maar in elk geval onvervangbaar. In die zin is het trouwens geruststellend vast te stellen dat de teksten die hier worden gestemd behoorlijk goed zitten. En dat de actie van het EVV is gebaseerd op juiste analyses en op de principes van sociale vooruitgang. Zoals het ook goed is vast te stellen dat een geheel vernieuwde ploeg aantreedt die eendrachtig en vastberaden lijkt”.
“Wie had kunnen denken dat, toen het EVV-congres werd gepland in Athene in mei 2011, dat we zowel qua plaats als tijd, in het oog van de storm zouden komen te zitten, zonder voorgaande in de geschiedenis van de Europese Unie.
Griekenland was een van de eerste landen om aan de rand van het bankroet te komen. Een gevaar dat overigens nog verre van geweken is. Waarop het de experts van het IMF op bezoek kreeg, met het oog op een saneringsprogramma, “een voorrecht” dat eerder enkel was weggelegd voor ontwikkelingslanden met een schuldencrisis. Net als Mexico of Argentenië eerder (en alhoewel de opgelegde aderlatingen al bij al minder hard zijn dan daar) heeft het Griekse volk redenen te over om de recepten van de IMF-dokters (en van de Europese commissie) fors overdreven te nomen: verlaging van de lonen en van de overheidstewerkstelling, verhogen van de belastingen op de gezinnen… En dat in een land dat al serieus in moeilijkheden zat. De Grieken moeten nu een enorm pakket aan middelen bijeenbrengen voor de afbetaling van een schuld die de Griekse burgers niet als de hunne beschouwen.
Na de kwetsende opmerkingen van bepaalde Europese leiders over de landen van de « Club Med » leidt de (fors betaalde) herfinanciering van de overheidsschuld, hier tot tandengeknars en maakt het Europa bijzonder onpopulair. Zodanig zelfs de afgevaardigden op het EVV-congres hier een « warm » onthaal kregen door enkele tientallen manifestanten, schreeuwend : EVV-bureaucraten, go home ! Het is een ongewone ervaring voor ons om eens aan de andere kant van het protest te zitten.
Die agitatie is verbonden met de plaats, maar ook met het tijdstip. De crisis van 2008 heeft de Europese Unie vergaand gedestabiliseerd. In 2009 groeide enige hoop op diepgaande veranderingen. Sarkozy himself had beloofd het kapitalisme te hervormen. En men ging zelf een halt toeroepen aan de arrogantie van de financiële markten. Maar vanaf 2010 is men hervallen zijn slechte gewoontes. Van de kant van de ondernemingen, en in het bijzonder de banken, is het weer profijt ten allen prijze, met bovenop schandalig hoge bonussen aan de top. Van beleidswege, kwam het er op aan de crisis te laten betalen door de werknemers, met zware saneringsplannen, de ongelijkheid en onzekerheid verergerend, met tegelijk het risico dat deze de crisis alleen maar verlengen.
Die verkeerde antwoorden hebben zware twijfels doen rijzen over de leefbaarheid van de euro. Net zoals de recente oprispingen van Berlusconi van de vermeende massieve instroom van Tunesische migranten het vrij verkeer binnen de Schengenzone in het gedrang dreigen te brengen. Maar in plaats van de wortels van het kwade in vraag te stellen, slaan de Europese leiders de verkeerde richting in, met hun rampzalige projecten voor economic gouvernance (zie een mogelijk antwoord op http://www.oureurope.org/), in het verlengde van het Eurpactplus, door ons aangeklaagd op de Heyzel op 24 maart.
In deze uitzonderlijk moeilijke situatie voor de Europese Unie, werd het EVV langsom kwetsbaarder doordat bijna de volledige leiding moest worden vernieuwd. Het is geen sinecure een zo groot evenement als een EVV-congres te organiseren, met meer dan 1000 deelnemers uit meer dan 30 landen, op basis van een ploeg die moet worden vernieuwd en die inmiddels werd verzwakt door voortijdig vertrek van een aantal leidinggevenden. Niet weinig deelnemers merken trouwens op dit congres een gebrek aan dynamiek en enthousiasme op dit congres op, misschien door de voorzichtigheid die aan de dag moest worden gelegd voor de organisatie van een congres in zulke omstandigheden.
Maar belangrijker nog is de toekomst van het EVV. We zijn, als ACV, resoluut gehecht aan de idee van een Europa dat sociaal is geïntegreerd en geharmoniseerd. En daartoe is het EVV een belangrijk instrument, misschien onvolmaakt, maar in elk geval onvervangbaar. In die zin is het trouwens geruststellend vast te stellen dat de teksten die hier worden gestemd behoorlijk goed zitten. En dat de actie van het EVV is gebaseerd op juiste analyses en op de principes van sociale vooruitgang. Zoals het ook goed is vast te stellen dat een geheel vernieuwde ploeg aantreedt die eendrachtig en vastberaden lijkt”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten