DSK in diskrediet

Tussen de scènes door is er hier gelukkig nog wat ruimte voor de koetjes en kalfjes. Populairste onderwerp: Dominique Strauss-Kahn, de chef van het IMF, inmiddels al even bekend met zijn acroniem DSK. We stonden vertrekkensklaar naar Athene toen dat nieuws over een vermeend sexschandaal doorkwam. Wat toch wel een klein schokgolfje veroorzaakte.

DSK was voor de internationale vakbeweging toch altijd een bondgenoot om het IMF op een nieuwe koers te zetten, weg van de vermaledijde neoliberale Washingtonconsensus. Hoe moeilijk hij het ook had om het IMF-apparaat mee te krijgen in die beweging. Diverse van de deelnemers aan de conferentie hier hadden hem vorig jaar ook bezig gehoord op het Congres van het Internationaal Vakverbond in Vancouver, waar hij een bijzonder goeie beurt had gemaakt.
Maar meest leeft het hier nog bij de Grieken. Van het IMF weten ze hier alles. En van DSK ook, want die is hier in Athene vorig jaar persoonlijk afgestapt om met de Europese commissie en premier Papandreou, het eerste saneringsplan uit te werken. De Fransen hier zijn er uiteraard ook constant over bezig. DSK werd immers al lang genoemd als mogelijke uitdager voor Sarkozy bij de presidentsverkiezingen volgend jaar.

Dat hotelincident blijft een bijzonder vreemd verhaal. Maar of het nu klopt of niet, de Europese en internationale vakbeweging dreigt er wel een bondgenoot aan te verliezen.

De pudding die niet is te vreten

Gelukkig wordt de eindeloze reeks tussenkomsten op de Congresresoluties hier regelmatig onderbroken door een leuke rondetafel. Deze ochtend al onmiddellijk eentje over de financiële crisis: hoe vermijden dat de werknemers er de prijs voor betalen? Vooral de tussenkomsten van Jack O’Connor, de voorzitter van ITUC, de Ierse vakbondskoepel, bleven hangen. Het was een getuigenis uit de eerste hand van de miserie waarin de crisis Ierland had gestort, maar nog meer over het drastische saneringsbeleid dat de Ierse werknemers daar door de strot was geduwd, mede op last van het IMF en Europa. Dat saneringsbeleid had de zaken alleen maar verergerd.

Kijk, zei O’Connor, in die bijzondere stijl die de Ieren zo sympathiek maakt, “the proof of the pudding is in the eating”. Wel, wij, Ieren hebben er van gegeten. En het smaakt verschrikkelijk. Waarmee hij in één beweging bijzonder scherp de focus op exportgeleide groei hekelde. Ierland heeft de laatste een bijzonder sterke opvering gekend van zijn export, maar helaas geen groei, eerder een afgroei. Waarom? Omdat die exportprestaties volledig werden overvleugeld door het inzakken van de binnenlandse consumptie, ingevolge de bikkelharde sanering en de daaruit voortvloeiende schade aan het consumentenvertrouwen. En dat zien we in landen als Portugal en Griekenland net zo goed.

Daarin kreeg hij volmondige steun van Frank Bsirkske, voorzitter van Ver.di, de grote Duitse vakbond voor de dienstensectoren. In België krijgen we niet zelden te horen dat we beter een lesje zouden nemen aan de Duitse vakbonden, die in goed overleg met de Duitse werkgevers nemen regering, wel in staat zijn hun verantwoordelijkheid te nemen, voor een moedig beleid dat Duitsland in de gelegenheid stelde een vermeend nieuw Wirtschafwunder te realiseren. Van dat grote Duitse pact was in elk geval niet veel te merken. Op bijzonder scherpe wijze hekelde hij, net als zijn Ierse collega, een eenzijdig groeimodel, gebaseerd op exportversterking, in het Duitse geval via een zware loondumping en een ontwrichting van de binnenlandse arbeidsmarkt.