Dinsdagochtend kregen we hier een tweede ronde tafel. Over de groeiende ongelijkheid in Europa. En de nefaste invloed van de saneringsprogramma's daar op. Met een grote légume op bezoek: László Andor, Europees commissaris voor sociale zaken en gelijkheid van kansen. En daar tegenover, naast Gloria Mills van de vrouwenafdeling van het EVV, ook vakbondsmensen vanuit Spanjen, Frankrijk, Luxemburg, Oostenrijk en ook België, met Claude Rolin, algemeen secretaris van het ACV.
Andor streek het vakbondspubliek al onmiddellijk tegen de haren in: uit zijn cijfers blijkt dat de ongelijkheid, te meten aan de Gini-coëfficiënt niet is toegenomen. Als gemiddelde in Europa althans. Al erkende hij wel sterke verschillen binnen Europa. En erkende hij ook volmondig dat de ongelijkheid sowieso te groot is. Met ook van zijn kant een uithaal naar de hallucinante toplonen van de ceo's.
Ik hoor u dat 's ochtends wel graag zeggen, riposteerde Cándido Méndez van het Spaanse UGT-E, maar wat doe je er 's avonds aan (applaus).
Claude Rolin van het ACV had zijn twijfels bij de cijfers van Andor. De ongelijkheid was voor de crisis inderdaad al groot. Maar in heel wat landen is ze verscherpt. Zij het in een aantal landen ook in mindere mate. Dat zijn precies die landen waar de werknemers kunnen rekenen op de zogenaamde automatische stabilisatorenl: sociale zekerheid, publieke diensten, stelsels van tijdelijke werkloosheid om de arbeid te herverdelen, en niet in het minst de stelsels voor bescherming van de koopkracht tegen de inflatie (onze index dus).
Maar belangrijker nog dan de analyse, stelde Rolin, is de vraag wat er tegen kan worden gedaan. En dat kan alleen maar de weg zijn van een versterking, in plaats van erosie, van de hefbomen voor herverdeling. Met centraal daarin de rol van een progressieve fiscaliteit, met een zo groot mogelijke basis.
En al even belangrijk, voegde Claude Rolin er aan toe, wat doen we er als vakbonden zelf aan, op ons eigen terrein, dat van het collectieve overleg en dat van ons werk in de ondernemingen. Ook de vakbonden hebben een eigen verantwoordelijkheid. En dat begint met het integreren van zoveel mogelijk werknemers, ook die op zwakkere posities, in de vakbond.
Ongelijkheid is een kanker, besloot Rolin, niet in het minst ook omdat het de basis is voor populisme, de kweekbodem voor het totalitarisme.
Al kreeg Andor op het eind toch nog de handen op elkaar met zijn pleidooi voor de taks op de financiële transacties. Vooral toen hij duidelijk afstand nam van hen die vinden dat Europa niet mag vooroplopen en alleen een internationale aanpak mag.
Andor streek het vakbondspubliek al onmiddellijk tegen de haren in: uit zijn cijfers blijkt dat de ongelijkheid, te meten aan de Gini-coëfficiënt niet is toegenomen. Als gemiddelde in Europa althans. Al erkende hij wel sterke verschillen binnen Europa. En erkende hij ook volmondig dat de ongelijkheid sowieso te groot is. Met ook van zijn kant een uithaal naar de hallucinante toplonen van de ceo's.
Ik hoor u dat 's ochtends wel graag zeggen, riposteerde Cándido Méndez van het Spaanse UGT-E, maar wat doe je er 's avonds aan (applaus).
Claude Rolin van het ACV had zijn twijfels bij de cijfers van Andor. De ongelijkheid was voor de crisis inderdaad al groot. Maar in heel wat landen is ze verscherpt. Zij het in een aantal landen ook in mindere mate. Dat zijn precies die landen waar de werknemers kunnen rekenen op de zogenaamde automatische stabilisatorenl: sociale zekerheid, publieke diensten, stelsels van tijdelijke werkloosheid om de arbeid te herverdelen, en niet in het minst de stelsels voor bescherming van de koopkracht tegen de inflatie (onze index dus).
Maar belangrijker nog dan de analyse, stelde Rolin, is de vraag wat er tegen kan worden gedaan. En dat kan alleen maar de weg zijn van een versterking, in plaats van erosie, van de hefbomen voor herverdeling. Met centraal daarin de rol van een progressieve fiscaliteit, met een zo groot mogelijke basis.
En al even belangrijk, voegde Claude Rolin er aan toe, wat doen we er als vakbonden zelf aan, op ons eigen terrein, dat van het collectieve overleg en dat van ons werk in de ondernemingen. Ook de vakbonden hebben een eigen verantwoordelijkheid. En dat begint met het integreren van zoveel mogelijk werknemers, ook die op zwakkere posities, in de vakbond.
Ongelijkheid is een kanker, besloot Rolin, niet in het minst ook omdat het de basis is voor populisme, de kweekbodem voor het totalitarisme.
Al kreeg Andor op het eind toch nog de handen op elkaar met zijn pleidooi voor de taks op de financiële transacties. Vooral toen hij duidelijk afstand nam van hen die vinden dat Europa niet mag vooroplopen en alleen een internationale aanpak mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten